Pszczółka Ulka

Dobrze jest obserwować świat.
Kiedy robi się to uważnie, można zauważyć wędrujące sznury – czarne, brązowe, a nawet czerwone.
Ciągną się po leśnych ścieżkach, pną w górę drzew i wpełzają do drewutni staruszka o niebieskich oczach.
Tak bystrych, że nic nie umknie ich uwadze.
Czego one tam szukają, myśli, przykuca i patrzy dalej.
Na przykład bez pszczół, które od stu pięćdziesięciu milionów lat wytwarzają miód, niezmiennie w ten sam sposób?
Pszczółka Ulka mieszkała w jednym z uli postawionych przez staruszka obok drewnianej chaty. Nie rozpoznawała koloru czerwonego, ale posiadała szczególny pszczeli zegarek informujący ją o czasie, w którym dana roślina „mioduje”, czyli kiedy można zbierać nektar.
Staruszek bardzo lubił miód, a bzyczenie pszczół uspokajało go.
Martwił się jednak, że w wielu miejscach pszczoły po prostu znikały.
Nic dziwnego, skoro do zebrania nektaru na kilogram miodu muszą odwiedzić około czterech milionów kwiatów, a do tego potrzeba wielu łąk i ogrodów, parków oraz lasów.
Nie betonu, tylko zieleni!
Czystego środowiska bez szkodliwych substancji.
Staruszek przywołał do siebie pszczółkę Ulkę.
Postanowili zadziałać.
Akcja otrzymała nazwę: PSZCZOŁA NA RATUNEK WOŁA!
Została skierowana do wszystkich dzieci, ponieważ staruszek wierzył głęboko, że to one uratują zagrożoną planetę Ziemię.
Dzieci są najlepszymi poszukiwaczami zaginionych skarbów.
Jeśli jednak wybieramy się w nieznaną krainę, dobrze poznać język, którym się tam mówi.
Pszczoły komunikują się w tajemniczy dla ludzi sposób.
Używają dźwięków – szumów, wibracji – zapachów, a także tańca!
Staruszek o niebieskich bystrych oczach i pszczółka Ulka postanowili zorganizować kurs pszczelego języka.
Zapisy od zaraz!
Miejsce zbiórki: ule przy drewnianej chacie na Skiełku.
Prowadzący: staruszek i pszczółka Ulka (staruszek jak doświadczony tłumacz pszczelego języka).
Przyszło całkiem sporo dzieci.
Na dobry początek otrzymały po łyżce miodu o smaku lawendy, którą staruszek zasadził koło chaty wiele lat temu, bo zapewniała mu spokój.
A potem zaczęło się cichutkie obserwowanie.
Na koniec warsztatów pszczółka Ulka zaczęła tańczyć wokół głowy staruszka, wykonywała przeróżne ósemki, mniejsze i większe, i wiecie, o co spytała?
Nikt przecież nie znał imienia naszego dobrego znajomego, który nazywał z czułością wszystkie napotykane zwierzęta.
Tylko znowu się ludziom pozapominało.
Może pomożecie?
Posłuchajcie lasu i pszczół! Jak mógł mieć na imię staruszek?