Wilczek Srebrny Kieł

Mówią, że góry kryją wiele skarbów i tajemnic.
I dobrze mówią.
Największymi z tych skarbów są stare jak świat mądrości, o których ludzie pozapominali.
Opowiadają, że na Skiełek przychodziły kiedyś wilki.
Stąd wzięła się nazwa góry, od „skiauczenia”, co w miejscowej gwarze oznacza wilczy skowyt.
Przychodziła zawsze ta sama rodzina zwana przez ludzi watahą: wilk mama, wilk tata, wilk babcia i wilk dziadek oraz cztery wilczki.
Jeden z nich miał na imię Srebrny Kieł, ponieważ posiadał wyjątkowy ząb, który błyszczał jak księżyc w pełni.
Srebrny Kieł był najmłodszy ze stada, a jako że wilki są bardzo opiekuńcze, cały czas ktoś mu towarzyszył – a to babcia, a to dziadek, a to mama, a to starsza siostra.
A jemu marzyły się samotne włóczęgi i przygody.

Pewnego dnia, tuż w okolicach szczytu Skiełku, gdy wilcza rodzina szykowała się do poobiedniej drzemki,
Srebrny Kieł odszedł na bok, najpierw pięć, potem dziesięć kroków i skoczył w las.
Musicie wiedzieć, że lasów rosło kiedyś dużo więcej.
Były gęste i nieprzebyte.
Można się w nich było schować.
I o to właśnie wilczkowi chodziło.

Tylko że kiedy zapadł zmrok,
Srebrny Kieł zmęczył się przygodami.
Poczuł tęsknotę i smutek tak dojmujący, że zaczął wyć o pomoc do księżyca.
Pewien stary człowiek, który mieszkał w lesie (bo i ludzie znajdowali w lasach schronienie) usłyszał płacz.
Starzec miał długie białe włosy i długą białą brodę, a spod krzaczastych brwi łagodnie patrzyły na świat bystre niebieskie oczy.
Nic nie uszło ich uwadze.
A już najpewniej nie błysk wyjątkowego wilczego zęba.

Ludzie mówią: „nie wywołuj wilka z lasu”, jakby to wilk był tym najgorszym, co może człowieka spotkać.
Okazało się to pomyłką i wilki są teraz pod ochroną jako dobrzy gospodarze lasu.
Starzec o błękitnych oczach znał tajemnicze mądrości gór i postanowił zagubionego wilczka przywołać i pocieszyć.
Nikt już nie pamięta, co wydarzyło się potem, czy Srebrny Kieł odnalazł rodzinę, czy zamieszkał z mądrym człowiekiem.

Opowiadają, że pewnego razu błyszczący ząb wypadł i zagubił się gdzieś w okolicach.
Jeśli go znajdziecie, przypomnijcie sobie o wielkim skarbie przyjaźni – z każdym stworzeniem.