Dobrze jest obserwować świat. Kiedy robi się to uważnie, można zauważyć wędrujące sznury – czarne, brązowe, a nawet czerwone. Ciągną się po leśnych ścieżkach, pną w górę drzew i wpełzają do drewutni staruszka o niebieskich oczach. Tak bystrych, że nic nie umknie ich uwadze. Czego one tam szukają, myśli, przykuca i patrzy dalej. Trzyma w ręce ciepłą kromkę chleba, który piecze raz w tygodniu. Wybudował piec i wielką łopatą wydobywa z niego pachnące bochenki. Formuje w palcach maleńki okruszek i rzuca na ścieżkę obok drewutni. Mały punkt odłącza się od sznura i wędruje samotnie w stronę chlebowej wysepki. To Stefan, mruczy staruszek. Staruszek miał kiedyś przyjaciela Stefana, najlepszego z najlepszych. Ukrywali się w czasie wojny w lesie jako partyzanci.